Οι δυο όψεις τού νομίσματος;

Μ’ αποκάλεαν* «βράχο» κι ...«απλωνόμουν, χαλί» τους...

«ακέραιο» μ’ έλεαν; ααα! ...«κομμάτια» γινόμουν...

ε! κι όταν, μάλιστα, σύγκριναν τους άλλους μαζί μου,

ολοένα και πιο ...«ένας», εγώ, ξαναγεννιόμουν.

Ώσπου, κάποτε άνοιξαν -αχ!- τα μάτια μου κι είδα

πως, ουδόλως διέφερα από το... «δεδομένος»,

-είμαι πλέον ...«προβλέψιμος»- που, δίχως ελπίδα.

«μεσ’ σε “τόσους”, μονάχος του», επιμένει! «...ταγμένος».

______________________________________________
*Το, « μ’ αποκαλούσαν», «μ’ αποκάλαγαν» ...«ποιητική αδεία»!

Το ποίημα αυτό προέρχeται από:

Μακρυγιωργάκης, Μ. (2015), ...με μια δεύτερη ματιά.... Ποίηση, Ηράκλειο: Αυτοέκδοση. (περισσότερες πληροφορίες: εδώ)