Προς τους "μαθητές μου" του "κοινωνικού επιχειρειν" και όχι μόνο...
ΓΕΩΡΓΟΥ ΠΑΙΔΕΣ
γεωργοῦ παῖδες ἐστασίαζον. ὁ δέ, ὡς πολλὰ παραινῶν οὐκ ἠδύνατο πεῖσαι αὐτοὺς λόγοις μεταβαλέσθαι, ἔγνω δεῖν διὰ πράγματος τοῦτο πρᾶξαι καὶ παρῄνεσεν αὐτοῖς ῥάβδων δέσμην κομίσαι. τῶν δὲ τὸ προσταχθὲν ποιησάντων τὸ μὲν πρῶτον δοὺς αὐτοῖς ἀθρόας τὰς ῥάβδους ἐκέλευσε κατεάσσειν. ἐπειδὴ δὲ καίπερ βιαζόμενοι οὐκ ἠδύναντο, ἐκ δευτέρου λύσας τὴν δέσμην ἀνὰ μίαν αὐτοῖς ῥάβδον ἐδίδου. τῶν δὲ ῥᾳδίως κατακλώντων ἔφη· «ἀτὰρ καὶ ὑμεῖς, ὦ παῖδες, ἐὰν μὲν ὁμοφρονῆτε, ἀχείρωτοι τοῖς ἐχθροῖς ἔσεσθε, ἐὰν δὲ στασιάζητε, εὐάλωτοι».
ὁ λόγος δηλοῖ, ὅτι τοσοῦτον ἰσχυροτέρα ἐστὶν ἡ ὁμόνοια, ὅσον εὐκαταγώνιστος ἡ στάσις.
Οι γιοι ενός γεωργού όλο μάλωναν μεταξύ τους. Αυτός, παρ᾽ όλες τις παραινέσεις του, δεν μπορούσε να τους πείσει με τα λόγια να αλλάξουν συμπεριφορά. Σκέφτηκε λοιπόν να τους δώσει ένα πρακτικό παράδειγμα και γι᾽ αυτό τους παρακάλεσε να του φέρουν ένα δεμάτι βέργες. Εκείνοι συμμορφώθηκαν με την προσταγή του, κι ο πατέρας τούς έδωσε αρχικά τις βέργες όλες μαζί και τους ζήτησε να τις σπάσουν. Επειδή αν και βάζοντας τα δυνατά τους αυτοί δεν τα κατάφερναν, ο πατέρας διέλυσε το δεμάτι και τους έδιδε τις βέργες μία-μία. Σπάζοντας εκείνοι τις βέργες με ευκολία, είπε: «Έτσι κι εσείς παιδιά, αν έχετε ομόνοια μεταξύ σας, θα είστε απρόσβλητοι από εχθρούς, ενώ, αν καυγαδίζετε ο ένας με τον άλλον, θα είστε ευάλωτοι».
Τα λόγια σημαίνουν πως, όσο ισχυρούς μας κάνει η ομόνοια, άλλο τόσο ευάλωτους μας καθιστά ο αλληλοσπαραγμός.
ΙΠΠΟΣ ΚΑΙ ΟΝΟΣ
ἄνθρωπός τις εἶχεν ἵππον καὶ ὄνον. ὁδευόντων δὲ ἐν τῇ ὁδῷ εἶπεν ὁ ὄνος τῷ ἵππῳ· «ἆρον ἐκ τοῦ ἐμοῦ βάρους, εἰ θέλεις εἶναί με σῶν». ὁ δὲ οὐκ ἐπείσθη. ὁ δὲ ὄνος πεσὼν ἐκ τοῦ κόπου ἐτελεύτησεν. τοῦ δὲ δεσπότου πάντα ἐπιθέντος αὐτῷ καὶ αὐτὴν τὴν τοῦ ὄνου δορὰν θρηνῶν ὁ ἵππος ἐβόα· «οἴμοι τῷ παναθλίῳ. τί μοι συνέβη τῷ ταλαιπώρῳ; μὴ θελήσας γὰρ μικρὸν βάρος λαβεῖν ἰδοὺ ἅπαντα βαστάζω καὶ τὸ δέρμα».
ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι τοῖς μικροῖς οἱ μεγάλοι συγκοινωνοῦντες ἀμφότεροι σωθήσονται ἐν τῷ βίῳ.
Κάποιος άνθρωπος είχε στην κατοχή του ένα άλογο και ένα γαϊδούρι. Καθώς πορεύονταν όλοι μαζί στο δρόμο, ο γάιδαρος είπε στο άλογο: «Πάρε λίγο από το δικό μου φορτίο, αν θέλεις να μείνω σώος». Όμως το άλογο δεν πείσθηκε κι ο γάιδαρος σωριάστηκε κάτω από την εξάντληση και ψόφησε. Τότε το αφεντικό τα στοίβαξε όλα πάνω στο άλογο, ακόμη και το τομάρι του ψόφιου γαϊδάρου. Με θρήνο το άλογο έλεγε: «Αχ δυστυχία μου, τι μου συνέβη του ταλαίπωρου! Δεν δέχτηκα να επωμιστώ το λίγο βάρος και να, τώρα τα βαστάζω όλα, και το τομάρι από πάνω».
Τα λόγια σημαίνουν πως, καλό είναι οι μεγαλοσχήμονες να συνεργάζονται με τους πιο παρακατιανούς. Έτσι θα προκόψουν και οι μεν και οι δε στη ζωή.
ταῦροι τρεῖς τὴν αὐτὴν δίαιταν ἐπεποίηντο. λέων δέ τις αὐτοῖς παρηκολούθει θηρᾶσαι βουλόμενος. καὶ συνόντας μὲν ἑλεῖν οὐκ ἐδύνατο, διαστάντας δὲ προῃρεῖτο χειρώσασθαι. καὶ συγκρούσας ἀλλήλοις ἐν μέρει διαστήσας ἀπέκρινε, καὶ καθ᾽ ἕκαστον προχειρότερον ἔφθειρεν, οὓς κοινῇ συνόντας ἠπόρει χειρώσασθαι.οὕτως ὁμόνοια τοῖς χρωμένοις σωτήριον.
Τρεις ταύροι βοσκούσαν μαζί στο ίδιο μέρος. Ένα λιοντάρι όμως τους παραφύλαγε για να τους κάνει λεία του, μα δεν μπορούσε όσο έμεναν όλοι μαζί. Μηχανεύτηκε λοιπόν να τους χωρίσει πρώτα·. Γι’ αυτό τους έφερε σε σύγκρουση μεταξύ τους, εμπνέοντας τη διχόνοια στον καθένα τους ξεχωριστά, έτσι, κατόρθωσε να τους απομακρύνει τον έναν από τον άλλο. Τότε πλέον ευκολότερα τους ξεπάστρεψε, ενώ όσο ήσαν όλοι μαζί παρέα, δεν έβρισκε τρόπο να τους βάλει χέρι.
Έτσι είναι: Η ομόνοια είναι σωτηρία για όσους την έχουν.
Ο Αίσωπος ήταν αρχαίος Έλληνας μυθοποιός και μυθογράφος. Θεωρείται ιδρυτής του λογοτεχνικού είδους που σήμερα ονομάζεται παραβολή ή αλληγορία. Για τη ζωή του δεν υπάρχουν ακριβείς και συγκεκριμένες πληροφορίες, από πολλούς μάλιστα αμφισβητείται ακόμη και η ύπαρξή του. Είναι ο διασημότερος από τους αρχαίους μυθοποιούς, αναμφισβήτητος πατέρας του αρχαίου μύθου. Θεωρείται επίσης ο κορυφαίος της λεγόμενης διδακτικής μυθολογίας. Δεν έγραψε κανέναν από τους μύθους αλλά τους διηγόταν προφορικά. (el.wikipedia.org)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου