«Σύνδρομο Genovese»;

Πολλά συμβαίνουν σήμερα στον τόπο μας και στους ανθρώπους του. Όλο και περισσότερο διευρύνεται το κοινό που το "ξέρει" κι όσο πιο πολλοί -εντός και εκτός συνόρων- γίνονται οι "γνώστες", τόσο «καλύτερα»... ...νομίζουμε...

...

Μνημόνια... μέτρα... φόροι... φτώχεια... παρακμή... χαμένες ζωές...

Είχαμε κάποια στιγμή, μαζικά: «...αγανακτισμένους», και «...κίνημα “δεν πληρώνω”...» μα και «...κίνημα “τής πατάτας”...» βεβαίως... τώρα, μαζί με τα κοινωνικά παντοπωλεία, συσ- σίτια, κ.α... έχουμε επίσης:

- Πολλά -μα, πάρα πολλά- ενεχυροδανειστήρια...

- Πολλά -μα, πάρα πολλά- "voucher" για ανέργους...

- Και καφετέριες, (πολλές, πάρα πολλές), γεμάτες!!!

- Και πολλά -μα, πάρα πολλά-  smartphones που λειτουργούν ασταμάτητα... (...πολύ -μα, πάρα πολύ- facebook)...

... μόνο κάποιοι, ελάχιστοι, ανταλλάσσουν κουβέντες σε μικρές παρέες, (χαμηλόφωνα, λες και συνωμοτούν, σαν σε κάποια «κατοχική συντροφιά»), ή συνεισφέρουν τον οβολό τους σε κάποια κοινωνική οργάνωση τής γειτονιάς κι αυτό για λίγο, μέχρι να κλειστεί ξανά στον μικρόκοσμό του ο καθένας...
...κατά τ' άλλα; όλοι μας, θεατές στο ίδιο μας το πρόβλημα...

Τα ΜΜΕ απ’ την άλλη, μας βομβαρδίζουν μ’ όλ’ αυτά διαρκώς, μ' ένα ιδιαίτερο αποτέλεσμα όμως -διαφορετικό αυτού τής ενημέρωσης πια- τελικά, εξοικειωθήκαμε, συνηθίσαμε και ..."μάθαμε να ζούμε" στο νέο περιβάλλον...

Η κρίση! ...ποια κρίση; σε τι μας άλλαξε; απλώς  ...προσαρμοστήκαμε στα νέα δεδομένα...
 ...όλοι μας, θεατές στο δικό μας το πρόβλημα...
 ...το ίδιο και οι -πολλοί, μα πάρα πολλοί- «εκτός συνόρων» τρίτοι... θεατές στο δικό μας πρό- βλημα...

Μοιάζει άσχετο -και είναι, αν έτσι θέλετε- ρίξτε όμως μια ματιά στο παρακάτω κείμενο... ...τα μεγέθη και οι καταστάσεις διαφέρουν, ο παραλληλισμός έχει να κάνει μόνο με τον προβλη- ματισμό και o ο τίτλος αυτής της ανάρτησης, καθώς και κάθε συμπέρασμα, είναι εντελώς υποκειμενικά και ...αυθαίρετα...

Το σύνδρομο του θεατή

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

 "...Μια ανοιξιάτικη νύχτα του 1964, η 28χρονη Αμερικανίδα Κίτι Τζενοβέζε έπεσε θύμα επίθεσης έξω από το διαμέρισμά της στο Κουίνς της Νέας Υόρκης.

Ένας άντρας τής επιτέθηκε και τη χτύπησε με μαχαίρι. Η γυναίκα, τραυματισμένη και έντρομη, άρχισε να φωνάζει: «Θεέ μου, με μαχαίρωσαν. Βοήθεια!».

Σε αρκετά παράθυρα της γειτονιάς άναψαν φώτα και κάποιος από τους γείτονες φώναξε: «Ασε τη γυναίκα ήσυχη». Ο δράστης απομακρύνθηκε γρήγορα, αλλά ύστερα από ελάχιστα λεπτά επανήλθε και μαχαίρωσε ακόμα μία φορά τη γυναίκα. Το θύμα αμύνθηκε και ο άντρας έφυγε και πάλι, για να επιστρέψει όμως και να τη μαχαιρώσει και τρίτη φορά. Η γυναίκα πέθανε.

Η επίθεση διήρκεσε συνολικά μισή ώρα και 38 άτομα υπήρξαν αυτόπτες ή αυτήκοοι μάρτυρες του περιστατικού. Κανένας τους δεν τηλεφώνησε στην αστυνομία. «Δεν ήθελα να μπλέξω» είπαν οι περισσότεροι.

Ο φόνος αυτός προκάλεσε το ενδιαφέρον των κοινωνικών ψυχολόγων Τζον Ντάρλεΐ και Μπιμπ Λατανέι, που άρχισαν σειρά επιστημονικών ερευνών. Τα αποτελέσματά τους έδειξαν ότι...

«όσο περισσότεροι είναι οι μάρτυρες ενός εγκλήματος ή ατυχήματος,   τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες κάποιος από αυτούς να επέμβει»

Το φαινόμενο αυτό ονομάστηκε Σύνδρομο Τζενοβέζε ή «σύνδρομο του θεατή» και θεωρείται ένα κλασικό παράδειγμα στο χώρο της κοινωνικής ψυχολογίας...". 

© Science Illustrated, Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=244098


...Έτσι, μάλλον όλοι μας περιμένουμε πια πως κάποιος από τους υπόλοιπους θα κάνει κάτι,   (ή σαν "από μηχανής θεός", οι "αρμόδιοι" -οι εντός ή εκτός συνόρων- αφού το πρόβλημα είναι πλέον "ευρύτερου ενδιαφέροντος"), και περιμένουμε απλώς, να ...ξημερώσει ή "καυτηριά- ζουμε" στα blogs μας αυτό το ιδιαίτερο "σύνδρομο του θεατή! ...Ως θεατές! ...όχι ως θύματα...

Τα κείμενα άλλων που -για τεκμηρίωση ή προβληματισμό-  φιλοξενούνται εδώ,

απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους, όχι κατ' ανάγκην και του ιστολογίου.