Η εποχή της εξειδίκευσης στην εκπαίδευση έχει τελειώσει...

«...Η ικανότητα να λέμε ωραίες ιστορίες, είναι το πιο σημαντικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό και εργαλείο... ...οι υπολογιστές δεν μπορούν...».

 «...Η γνώση δεν είναι πια τόσο σημαντική, τη βρίσκεις. Η κριτική ικανότητα είναι πολύ πιο σημαντική...»

«...Οι δεξιότητες που ζητά πλέον η αγορά εργασίας είναι σύνθετες: Δημιουργικότητα, αναλυτική και συνθετική ικανότητα, συνεργατικότητα...».

«...Θα δημιουργηθούν καινούριες δουλειές που δεν θα υπάρχουν οι άνθρωποι που θα έχουν τα προσόντα που θα τις κάνουν»

«...Ιδρύονται πανεπιστήμια- φαντάσματα, για να δουλέψουν οι καφετέριες και τα σουβλατζίδικα...».

Σε έναν (ψηφιακό) κόσμο που αλλάζει ταχύτατα, τα ερωτήματα ως προς την εκπαίδευση, την αγορά εργασίας, την εξέλιξη της τεχνολογίας κτλ είναι πάρα πολλά- και ο διακεκριμένος Έλληνας επιστήμονας Μιχάλης Μπλέτσας - Διευθυντής πληροφορικής του ΜΙΤ Media Lab, απάντησε* σε αυτά, και σε ακόμα περισσότερα...

«Η εποχή της εξειδίκευσης στην εκπαίδευση έχει τελειώσει».

Ένας από τους μεγαλύτερους προβληματισμούς όσον αφορά στην αποκαλούμενη 4η Βιομηχανική Επανάσταση έχει να κάνει με τις αλλαγές στην αγορά εργασίας και αυτά που πρέπει να αλλάξουν στην εκπαίδευση προκειμένου να προσαρμοστεί ο πληθυσμός σε αυτήν. Οι απαισιόδοξοι μιλούν για τον κίνδυνο μιας αλματώδους ανόδου της ανεργίας λόγω της αυτοματοποίησης και της εξαφάνισης παλαιών επαγγελμάτων- οι αισιόδοξοι λένε πως τα επαγγέλματα που θα εξαφανιστούν θα αντικατασταθούν από καινούρια.

«...η άποψη περί δημιουργίας νέων επαγγελμάτων είναι μια σωστή θέση, μα δεν έχει πρακτικό ενδιαφέρον αν ξεχάσεις τον αντίλογο. Ο αντίλογος είναι ότι οι καινούριες δουλειές που θα δημιουργηθούν δεν θα υπάρχουν οι άνθρωποι που θα έχουν τα προσόντα που θα τις κάνουν».

Όπως τονίζει ο κ. Μπλέτσας, πρόκειται για θέμα παιδείας- και ειδικότερα συνεχούς παιδείας, «δια βίου εκπαίδευσης, εκπαίδευσης με τρόπο που σου επιτρέπει να συνεχίσεις να μαθαίνεις, με τρόπο που σε κάνει να καταλαβαίνεις τον κόσμο γύρω σου. Δεν μπορούμε αυτή τη στιγμή να κατανοήσουμε τον κόσμο γύρω μας αν δεν έχουμε κάποιες στοιχειώδεις γνώσεις μαθηματικών. Δεν μπορούμε να κρίνουμε όλα αυτά τα πράγματα περί τεχνητής νοημοσύνης αν δεν έχουμε κάποιες στοιχειώδεις γνώσεις φιλοσοφίας».

Αναφερόμενος ειδικότερα στις δεξιότητες που ζητά πλέον η αγορά εργασίας, ο διακεκριμένος επιστήμονας τονίζει πως πρόκειται για δεξιότητες που «είναι σύνθετες και σχετικά αφηρημένες, αυτό που λένε “soft skills”. Δημιουργικότητα, αναλυτική και συνθετική ικανότητα, να μπορείς να αναλύσεις και να λύσεις ένα πρόβλημα, συνεργατικότητα, να μπορείς να συνεργαστείς. Τα προβλήματα του κόσμου δεν λύνονται από έναν άνθρωπο πια, ζούμε σε ένα πολύ πολύπλοκο περιβάλλον, ζητάνε επικοινωνιακότητα. Όλα αυτά τα μαθαίνεις δουλεύοντας σε ομάδες, φτιάχνοντας κάτι για να λύσεις ένα πρόβλημα, οπότε ο καλύτερος τρόπος για να το κάνεις αυτό, κατά την άποψή μου, είναι με STEM** μεθοδολογίες: Αντί να πεις στον άλλον ότι θα κάνεις μόνο Φυσική σε μία τάξη και μόνο Μαθηματικά σε μία άλλη, τον βάζεις να λύσει ένα πρόβλημα, να δουλέψει σε μια ομάδα και να τα δει αυτά στην εφαρμογή τους, καθώς έτσι είναι που σου μένουν».

Η τεχνολογική εκπαίδευση, σημειώνει ο κ. Μπλέτσας ανέκαθεν αντιμετωπιζόταν ως κάτι «παρακατιανό»- και στην Ελλάδα αυτό είναι πιο έντονο. «Βλέπαμε το κάθε αντικείμενο μόνο του, ξεκομμένο. Αυτό ισχύει για όλη την εκπαίδευση. Τα αντικείμενα τα βλέπαμε πάντα σε “σιλό”, γιατί θεωρητικά αυτό που ζητούσε η αγορά εργασίας ήταν κάποιες συγκεκριμένες γνώσεις, τις οποίες θα εφάρμοζες συνεχώς, οπότε δεν θα χρειαζόταν να σκεφτείς κριτικά πάρα πολύ. Η εποχή της εξειδίκευσης τελείωσε- ειδικά στην πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και στην αρχή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Και αν κάτι έχω καταλάβει όλα αυτά τα χρόνια στο ΜΙΤ, είναι ότι ποτέ δεν είχε πολύ μεγάλα στεγανά μεταξύ των τμημάτων. Εδώ στην Ελλάδα, στο ελληνικό πανεπιστήμιο δεν μπορούσες να πάρεις καν μάθημα από άλλο τμήμα: Θυμάμαι στο Πολυτεχνείο το ίδιο μάθημα το είχαν και οι ηλεκτρολόγοι και οι μηχανολόγοι, αλλά δεν μπορούσαν να το κάνουνε μαζί. Αυτά τα στεγανά δεν υπάρχουν στα κανονικά πανεπιστήμια πια. Το ίδιο συμβαίνει και με τις τελευταίες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, όπου καταργήθηκε ουσιαστικά η Τρίτη Λυκείου σαν τάξη γενικής εκπαίδευσης, όπου κάνεις τα μαθήματα της δέσμης. Λες και μπορεί ένα παιδί 16 χρονών σε έναν κόσμο τόσο περίπλοκο που αλλάζει τόσο γρήγορα να ξέρει τι θέλει να κάνει στη ζωή του. Αυτή είναι η μεγαλύτερη αδυναμία αυτή τη στιγμή του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος».

STEM και συνδυαστικές πρακτικές: Κατανοώντας πώς δουλεύει ο κόσμος

Το βασικό πλεονέκτημα των πρακτικών που ακολουθούνται στον κλάδο του STEM, συνεχίζει ο κ. Μπλέτσας, είναι ο συνδυαστικός χαρακτήρας: «Είναι μια συνδυαστική πρακτική που σε βοηθάει να καταλάβεις πώς δουλεύει ο κόσμος γύρω σου, είναι ουσιαστική παιδεία. Καταλαβαίνεις ο κόσμος πώς δουλεύει, όλες αυτές οι συσκευές (κινητά, tablets κλπ) δεν είναι απλά μαύρα κουτιά. Είναι, αν θες, ο Δούρειος Ίππος- σε βάζει σε μια λογική όπου αναπτύσσονται περισσότερο αυτές οι αφηρημένες δεξιότητες που χρειαζόμαστε».

Πώς όμως μπορούν να εφαρμοστούν αυτά στην πραγματικότητα της ελληνικής εκπαίδευσης;

«Υπό το πρίσμα των STEM πρέπει να έχουμε περισσότερη δραστηριότητα στο σχολείο που να βασίζεται στην επίτευξη κάποιου έργου, το αποκαλούμενο project based learning,που αρχίζει σιγά σιγά- δηλαδή περισσότερες σύνθετες εργασίες που να προϋποθέτουν τη χρήση κάποιων σύγχρονων εργαλείων. Δεν μπορούμε όταν έχουμε πρόσβαση σε τόσο μεγάλο όγκο πληροφορίας, να ζητάμε από τα παιδιά να κάνουν μια εργασία που να λέει “πήγαινε σε βιβλιοθήκη και βρες το ένα τάδε βιβλίο”. Πρέπει να ζούμε με τα σημερινά εργαλεία Τα παιδιά πρέπει να μάθουν γρήγορα να ξεχωρίζουν και να αξιολογούν την πληροφορία που παίρνουν. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, έχουμε πραγματικά λειτουργικά αμόρφωτους ενήλικες. Τα παιδιά είναι πιο συνειδητοποιημένα επειδή έχουν αρχίσει από πιο νωρίς. Πρέπει να μπορείς να κάνεις μια αξιολόγηση. Και αποκτάς τη δυνατότητα να την κάνεις έχοντας κάνει 10 project και έχοντας ακούσει μια κριτική. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν δουλεύει με πολύ καθορισμένα κριτήρια- είναι όλα αποχρώσεις του γκρίζου. Και αυτό είναι που δεν μπορούμε να εκφράσουμε μαθηματικά ακόμα- αυτό, για την ακρίβεια, είναι το πρόβλημα της γενικευμένης ΑΙ. Η πιο ζητούμενη δεξιότητα είναι η δημιουργικότητα».

«Τη γνώση τη βρίσκεις, η κριτική ικανότητα είναι πολύ πιο σημαντική»

Για τον διακεκριμένο Έλληνα επιστήμονα, ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της νέας εποχής είναι πως το κέντρο βάρους έχει μετατοπιστεί από την κατοχή της γνώσης στη δυνατότητα αξιολόγησης και χρήσης της: «Πάντα κάποια πράγματα θα πρέπει να γίνονται παράλληλα. Οι STEM δραστηριότητες βοηθούν πάρα πολύ σε αυτούς τους τομείς. Η γνώση δεν είναι πια τόσο σημαντική, τη βρίσκεις. Η κριτική ικανότητα είναι πολύ πιο σημαντική από τη γνώση αυτή τη στιγμή- να μπορείς να αξιολογήσεις τη γνώση. Αν έχεις την κριτική ικανότητα, από εδώ και μπρος θα μπορείς να συνεχίσεις την εκπαίδευση και μόρφωσή σου σε όλη την υπόλοιπη ζωή. Αυτές λοιπόν οι δεξιότητες δεν μαθαίνονται διαβάζοντας κάτι σε ένα βιβλίο, μαθαίνονται στην πράξη. Βάζεις το παιδί να κάνει μια εργασία. Και μετά κάθονται όλοι μαζί και συζητούν τις πηγές που χρησιμοποίησε ο καθένας και γιατί μια πηγή είναι καλύτερη από μια άλλη. Δεν κοιτάς τι έγραψε τόσο πολύ, μα πώς το έγραψε».

Πόσα χρόνια όμως θα χρειάζονταν για να γίνουν τόσο δραστικές αλλαγές στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα; Μήπως πρόκειται στην πράξη για ένα «κυνήγι χίμαιρας»;

«Θέλει 20 χρόνια αυτό για να αλλάξει. Μα για να γίνει αυτό θα πρέπει να υπάρξει μια συμφωνία, θα πρέπει να υπάρξει μια αναγνώριση του προβλήματος. Εμείς εδώ είμαστε στη φάση που δεν το αναγνωρίζουμε σαν πρόβλημα ακόμα. Έχουμε ακόμα αυτή την απίστευτη συζήτηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων: Το ότι πήγες σε μια σχολή και έμαθες πέντε πράγματα σου δίνει τη δυνατότητα να βγάζεις χρήματα για την υπόλοιπη ζωή σου, άσχετα με οτιδήποτε άλλο. Και η κοινωνία η ελληνική έτσι αναπτύχθηκε. Έχουν αλλάξει όλα αυτά. Αυτά ήταν της δεύτερης βιομηχανικής επανάστασης, της εποχής του ’50 και του ’60, τότε που η ελληνική οικονομία αναπτυσσόταν με διψήφια νούμερα. Το να γίνεις γιατρός ή δικηγόρος σου εξασφάλιζε ένα επίπεδο ζωής που σιγά- σιγά άρχισε να γίνεται σε βάρος του κοινωνικού συνόλου».

«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επένδυση από την παιδεία»

Ερωτηθείς για το κατά πόσον θεωρεί πως όλα αυτά γίνονται αντιληπτά από την κυβέρνηση και την κοινωνία, ο κ. Μπλέτσας εκτιμά πως υπάρχει θέμα αντίληψης της ελληνικής κοινωνίας.

«Δε νομίζω ότι έχει γίνει πεποίθηση της ευρείας μερίδας του πληθυσμού πόσο σημαντικές είναι αυτές οι αλλαγές, πόσο γρήγορα αλλάζουν όλα- πώς χωρίς ένα σοβαρό εκπαιδευτικό σύστημα δεν θα μπορέσουμε να ακολουθήσουμε αυτή την πορεία που αρχίσαμε μετά τον πόλεμο, που από μια απόλυτα κατεστραμμένη χώρα βρεθήκαμε στο κλαμπ των πιο ανεπτυγμένων χωρών στον πλανήτη. Και ο τομέας της παιδείας είναι ο πιο λειτουργικός: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επένδυση που να μπορείς να κάνεις. Επομένως χρειάζεται σοβαρή συζήτηση και προσήλωση όλου του πολιτικού συστήματος σε αυτούς τους στόχους».

Τα 20 χρόνια και το φινλανδικό σύστημα

Ερωτηθείς για ποιον λόγο υποδεικνύει τα 20 χρόνια ως το απαιτούμενο χρονικό πλαίσιο, ο κ. Μπλέτσας αναφέρεται στο παράδειγμα της Φινλανδίας: «Έκανε τέτοια προσπάθεια, άλλαξε τους στόχους του εκπαιδευτικού συστήματος και έγινε ένα από τα καλύτερα στην Ευρώπη. Αλλά αυτό πήρε 20 χρόνια. Και χρειάστηκε μια προσήλωση - ότι ναι το κάνουμε, δεν θα το αλλάζουμε κάθε τρεις και λίγο, δεν θα ιδρύουμε πανεπιστήμια- φαντάσματα γιατί θα δουλέψουν οι καφετέριες και τα σουβλατζίδικα. Θα βάλουμε συγκεκριμένους στόχους και θα τους ακολουθήσουμε όλοι. Το τι μπορούμε να κάνουμε λίγο πολύ το έχουν δείξει ένα σωρό άλλες χώρες»...

...«Είμαι μεγάλος οπαδός του φινλανδικού συστήματος. Είναι η έμφαση στη δημιουργικότητα, στο τα παιδιά να είναι χαρούμενα με αυτό που κάνουν. Ένα από τα πράγματα που δούλεψαν στο φινλανδικό σύστημα είναι ότι πάντα προσπαθούν να βρουν το ταλέντο των παιδιών. Δεν τα φορτώνουν με πάρα πολλή εργασία στο σπίτι, έχουν μια γενικευμένη κατεύθυνση την οποία ακολουθούν όλοι - και αυτό βέβαια προϋποθέτει ότι οι εκπαιδευτικοί τους μπορούν να το κάνουν αυτό, καθώς είναι πολύ καλά αμειβόμενοι και πολύ καλά εκπαιδευμένοι. Και είναι εκπαιδευτικοί, δηλαδή τα μεταπτυχιακά τους είναι στην εκπαίδευση- είναι μια αύξηση στην ποιότητα συνολικά. Εδώ η εκπαίδευση έχει έναν μαζικό χαρακτήρα, η έμφαση δεν είναι στην ποιότητα. Πρέπει τα πράγματα να φύγουν από το πέρασμα γνώσης και να πάμε στην αξιολόγησή της ή τη μεθοδολογία απόκτησής της. Η βασική δεξιότητα που πρέπει να παίρνουν τα παιδιά στο σχολείο είναι πώς θα συνεχίσεις να μαθαίνεις στην υπόλοιπη ζωή. Αυτό είναι το βασικό, όχι οι γνώσεις που θα πάρεις. Εμένα μου αρέσει η δραστηριότητα του STEM, επειδή πάει τα πράγματα προς αυτή την κατεύθυνση. Εγώ ήμουν όλη μου τη ζωή μέσα στην τεχνολογία, από πολύ μικρός, με βοήθησαν οι γονείς μου, με ενθάρρυναν. Άλλα παιδιά δεν το είχαν αυτό. Οι γονείς μου ήταν μηχανικοί, σπουδαγμένοι, ήξεραν πέντε πράγματα παραπάνω. Δεν ήταν όλα τα παιδιά τόσο τυχερά. Αυτές οι μεθοδολογίες και δράσεις κάνουν πολύ περισσότερα παιδιά κοινωνούς αυτής της κατεύθυνσης, ανεξαρτήτως υποβάθρου, τους δίνουν αυτά τα ερεθίσματα. Εγώ τα είχα εκτός σχολείου, αν δεν τα είχα. δεν ξέρω αν θα ακολουθούσα αυτή την καριέρα. Συμφωνώ επίσης με τη μεθοδολογία, δουλεύουμε σε ομάδες, ξεκινάμε με πρόβλημα, συζητάμε πώς θα το λύσουμε, φτάνουμε σε λύση, την υλοποιούμε, Στην Ελλάδα έχουμε μεγάλο πρόβλημα νοοτροπίας: Μπορεί να μιλάμε πολύ για κάτι, αλλά στην υλοποίηση χωλαίνουμε».

«Πέρασε ο καιρός για ευαγγέλια»

Ο κ. Μπλέτσας μεταφέρει το παράδειγμα της STEM μεθοδολογίας πέρα από τα κλασικά μαθήματα τα οποία αφορά, περνώντας στη σφαίρα της διδασκαλίας της ιστορίας- και εκεί καταφέρεται εναντίον «δογμάτων και ευαγγελίων»: «Σε μια προχωρημένη τάξη ιστορίας, σε ένα καλό σχολείο, δεν υπάρχει ένα βιβλίο, μα μια θεματολογία συνολική. Ο καθηγητής αναθέτει στους μαθητές να διαβάσουν κάποια πράγματα και μετά στην τάξη γίνεται συζήτηση. Ιστορία είναι να καταλάβεις: Έχεις διαφορετικές πηγές και οπτικές, οι οποίες, όσο περνάει ο χρόνος συγκλίνουν. Χρειάζεται κάτι που να αναπτύσσει την κριτική σκέψη, να αναλύσεις τι έγινε, να επιτεθείς σε κάποιους μύθους. Άλλο η επιστήμη και άλλο η κουλτούρα και κάποιοι μύθοι που έχουν πχ χρήση για τη δημιουργία εθνικής ταυτότητας. Όλα χρήσιμα είναι, αλλά πρέπει να καταλάβεις τη διαφορά μεταξύ επιστήμης και μύθου. Υπάρχει ένα δόγμα, ένα “ευαγγέλιο” που πρέπει να μάθουν πολλοί μαθητές. Πέρασε ο καιρός για τα ευαγγέλια, γενικότερα. Πρέπει να πάρεις τις γνώσεις που θα σου χρειαστούν για να συνεχίσεις να μαθαίνεις. Ναι υπάρχουν κάποια πράγματα στα Μαθηματικά που δεν μπορείς να μην τα μάθεις. Αλλά έχει διαφορά το πώς θα τα μάθεις»...

...«Όταν πήγαινα σχολείο, θυμάμαι αποστηθίζαμε την προπαίδεια στη Γ′ Δημοτικού. Όταν τα παιδιά μου πήγαν στη Γ′ Δημοτικού, ο δάσκαλος τους εξηγούσε πως ο πολλαπλασιασμός είναι μια γενικευμένη επαναλαμβανόμενη μορφή πρόσθεσης. Προσπαθεί να τους εξηγήσει πώς δουλεύουν τα πράγματα. Κάποιος μπορεί να πει πως όχι, τα παιδιά πρέπει να ξέρουν να κάνουν πράξεις άμεσα. ΓΙΑΤΙ; Λες και κάνει κανείς πράξεις τώρα με το μυαλό του! Καταλαβαίνω πως η παιδεία είναι εκ των πραγμάτων πολύ δύσκολος τομέας για να αλλάξει, γιατί οι γονείς είναι συντηρητικοί, σου λένε “εγώ δεν θέλω το παιδί μου να γίνει πειραματόζωο”. Το θέμα είναι όμως ότι δεν θα είμαστε στην πρωτοπορία, υπάρχουν ήδη επιτυχημένα παραδείγματα, μπορούμε να επιλέξουμε τα στοιχεία που ταιριάζουν περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία μας και στην υπάρχουσα κατάσταση. Είμαι σε ένα εκπαιδευτικό οργανισμό, μα δεν ήταν δουλειά μου η εκπαίδευση. Τα πράγματα όμως πλέον σε χτυπάνε, τα βρίσκεις μπροστά σου ξαφνικά, είναι τόσο προφανή, πονάει να βλέπεις την ελληνική πραγματικότητα και το πόσο πίσω έχει παραμείνει. Έχουν γίνει βήματα, υπάρχουν προσπάθειες, το σχολείο δεν είναι το ίδιο με αυτό που πήγα εγώ, πριν μισό αιώνα σχεδόν. Αλλά αν το συγκρίνεις με αυτά που βλέπω και τα παραδείγματα αριστείας που βλέπω, αυτή την εντύπωση μου δίνει ακόμα».

Ψηφιακοί μετανάστες, ψηφιακοί ιθαγενείς και η δυνατότητα να λέμε ιστορίες

Αναφερόμενος στη δουλειά του στο πλαίσιο της συνεργασίας του με το Ίδρυμα Vodafone, εκφράζει την ελπίδα οι διάφοροι αυτοί διαγωνισμοί που γίνονται στο πλαίσιο αυτών των εγχειρημάτων να μεγαλώσουν σε κλίμακα και να γίνονται σε πιο συνεργατικό πλαίσιο: «Νομίζω ότι πλέον φτάσαμε στο σημείο όπου υπάρχουν πλέον πολλές παράλληλες προσπάθειες -ευτυχώς!- στην Ελλάδα, και κάποια στιγμή θα πρέπει να αρχίσουν να έχουν μια κοινή κατάληξη»...

...«Πιστεύω στην τεχνολογία, είναι το πιο σημαντικό εργαλείο που έχουμε, ο πιο σημαντικός παράγοντας προόδου μετά από κάτι άλλο, που το κατάλαβα πρόσφατα: Η ικανότητα να λέμε ωραίες ιστορίες, που είναι το πιο σημαντικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό και εργαλείο. Είμαστε το μόνο νοήμον ον το οποίο οργανώνεται κάτω από αφηρημένες ιστορίες- πχ θρησκεία, χρήμα, νόμος. Όλα αυτά είναι αφηρημένες ιστορίες, συλλογικά αφηγήματα κάτω από τα οποία οργανώνονται οι ανθρώπινες κοινωνίες. Πρέπει να μπορείς να πεις μια καλή ιστορία τελικά! Αυτό είναι το πιο σημαντικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό και για αυτό καταλαβαίνει κανείς πόσο μακριά είμαστε ακόμα από τη γενικευμένη τεχνητή νοημοσύνη. Οι υπολογιστές δεν μπορούν να πουν ιστορίες! Από την άλλη αυτό που μας συνδέει όλο και περισσότερο είναι η επικοινωνία. Πιστεύω στα θετικά της επικοινωνίας, που είναι απείρως περισσότερα από τα αρνητικά- τα οποία όμως θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε, γιατί καμιά φορά, αν τα αφήσουμε ανεξέλεγκτα έχουμε άσχημες επιπτώσεις και τις βλέπουμε αυτό τον καιρό. Μα γενικά η επικοινωνία είναι βασική ανθρώπινη ανάγκη. Θέλω τα παιδιά να εξοικειωθούν με αυτά τα εργαλεία και πραγματικά να μάθουν να τα χρησιμοποιούν. Όταν έχεις μάθει από μικρός να τα χρησιμοποιείς, βάσει του τρόπου με τον οποίο μαθαίνεις, δημιουργώντας συνδέσεις μεταξύ εννοιών στο κεφάλι σου, τότε τα καταφέρνεις πολύ καλύτερα από κάποιον που είναι ξένος στην τεχνολογία, ή, αλλιώς, “ψηφιακός μετανάστης”. Τα παιδιά είναι “ψηφιακοί ιθαγενείς”, γεννήθηκαν μέσα στην τεχνολογία. Εγώ μάλλον μετανάστευσα νωρίς στον ψηφιακό κόσμο- μάλλον, θα ήθελα να θεωρώ τον εαυτό μου “ψηφιακό ιθαγενή”, αλλά με την ενασχόλησή μου με το Ίδρυμα Vodafone και όλες αυτές τις δραστηριότητες με τα παιδιά καμιά φορά διαπιστώνω πως είμαι λίγο μετανάστης, μα από την άλλη μου δίνει χαρά ότι έχω κάποια κοινά σημεία. Έχω δει την προηγούμενη εποχή. Αυτό είναι και πλεονέκτημα και μειονέκτημα, διότι τείνουμε πάρα πολλά πράγματα να τα “μεταφράζουμε” στον ψηφιακό κόσμο, ενώ δεν μεταφράζονται. Ζούμε διαφορετικά».

Μιχάλης Μπλέτσας: Εκ των κορυφαίων επιστημονικών στελεχών του ΜΙΤ: Διευθυντής πληροφορικής και ερευνητής στο MIT Media Lab. Από τα Χανιά, άρχισε την επιστημονική του πορεία σπουδάζοντας ηλεκτρολόγος μηχανικός στο ΑΠΘ, και συνέχισε στις ΗΠΑ, (Boston University και Northeastern University), στους τομείς της βιοϊατρικής μηχανικής και της μηχανικής υπολογιστών. Αυτή τη στιγμή το αντικείμενό του είναι οι ψηφιακές ερευνητικές υποδομές, ωστόσο είναι γνωστός, μεταξύ άλλων, ως μέλος της ομάδας δημιουργών και σχεδιαστών της πρωτοβουλίας «One Laptop Per Child», και έλαβε το βραβείο Index το 2007 για τη συμβολή του στην υποστήριξη της πρόσβασης παιδιών από αναπτυσσόμενες χώρες στην τεχνολογία και την εκπαίδευση.

*HuffPost Greece (Απόσπασμα, από: huffingtonpost.gr)

** “STEM” [Science, Technology, Engineering and Mathematics] είναι ακρωνύμιο που χρησιμοποιείται κυρίως σχετικά με την εκπαιδευτική πολιτική, για τα πεδία που αναφέρονται στις Φυσικές Επιστήμες, την Τεχνολογία, την Επιστήμη των Μηχανικών και τα Μαθηματικά. Πρωτοεμφανίσθηκε το 2001 από τη βιολόγο Judith A. Ramaley, η οποία ως Διευθύντρια του Ιδρύματος Φυσικών Επιστημών των ΗΠΑ, ήταν υπεύθυνη για την ανάπτυξη νέων προγραμμάτων σπουδών. Το “STEM” είναι μια προσέγγιση στην Εκπαίδευση που σχεδιάζεται ώστε στη διδασκαλία των Μαθηματικών και των Φυσικών Επιστημών, που είναι ζωτικής σημασίας για μια βασική κατανόηση του σύμπαντος, να εισαχθούν οι Τεχνολογίες και η Επιστήμη των Μηχανικών, που αποτελούν για τον άνθρωπο τα μέσα αλληλεπίδρασης με το σύμπαν. Είναι ένας νέος  “μετά – επιστημονικός κλάδος”! Στο Πανεπιστήμιο της Columbia αναφέρεται ότι το βασικό ερώτημα είναι: “Πώς μπορούμε να κάνουμε τη μάθηση να αποκτήσει τέτοιο νόημα για τους μαθητές ώστε να παραμένουν στο σχολείο, να επιτυγχάνουν υψηλές επιδόσεις, και με επιτυχία να αποφοιτούν από το λύκειο προς την  τριτοβάθμια εκπαίδευση ή προς μια δουλειά της επιλογής τους;”

Τα κείμενα και το οπτικακουστικό υλικό άλλων που -για τεκμηρίωση ή προβληματισμό-  φιλοξενούνται εδώ, 

απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων / δημιουργών τους, όχι κατ' ανάγκην και του ιστολογίου.