Νοσταλγία...

Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω κι έτσι -συχνά- ο πόνος, (άλγος), της επιστροφής, (νόστος), σου γί-νεται αφόρητος, γι' αυτό και -σε αντίφαση με τον τίτλο- αποφεύγεις να νοσταλγείς. (...Απο-φεύγω; μεγάλη κουβέντα ξεστόμισα!). Παρ' όλ' αυτά, μερικές φορές δεν γίνεται αλλιώς και η νοσταλγία είναι ...αναπόφευκτη, βλέπεις, αρκεί ένας βραχνάς σημερινός που θες να "προσπε-ράσεις", ένας αναστεναγμός που κράτησε λίγο περισσότερο απ' ό,τι φαντάστηκες στο ξεκίνημά του, ένα δάκρυ που σταμάτησε στην άκρη τού ματιού "...γιατί δεν έπρεπε να πάει παραέξω..." ή -με λίγη τύχη- ένα τραγούδι...
...ένα τραγούδι όπως αυτό...

Τα χρόνια τα φοιτητικά... 

Γυρίζει ο νους καμιά φορά
στα χρόνια τα φοιτητικά
στη Σαλονίκη.
Έμπαιν’ ο μήνας στα μισά
κι εμείς δεν είχαμε λεφτά
ούτε για νοίκι.

Σ’ ένα τριάρι μια ζωή,
μικροχαρές, μικροκαημοί
με τη ρετσίνα.
Άπλυτα πιάτα στη γραμμή
και κάθε τρίτη Κυριακή
φασίνα.

Κι ήταν τα μάτια καθαρά
κι είχε η καρδιά βιασύνη,
τότε που φτιάχναμε χαρά
κι αδερφοσύνη.

Η πόρτα πάντα ανοιχτή
κι όταν ερχόταν η μικρή
έπεφτε σύρμα.
Ντύναμε το γαμπρό κουτί
κι οι άλλοι μας διακριτικοί
μες στην κουζίνα.

Μετά το Πάσχα μοναχά
πέφταμε μέσα στα χαρτιά,
άδειαζ’ ο δρόμος.
Στο πόδι από το πρωί
και μόνη μας απαντοχή
ο ταχυδρόμος.

Κι ήταν τα μάτια καθαρά
κι είχε η καρδιά βιασύνη,
τότε που φτιάχναμε χαρά
κι αδερφοσύνη.
Κυριάκος Ντούμος - 1980