Προς "Δον Κιχώτες"...

Τη διπλανή εικόνα, από έργο του Pablo Picasso, θα τη βρείτε παντού στη ζωή μου. Δεσπόζει σε κάδρο στο σπίτι μου, εικονογραφεί ένα από τα βιβλία μου, με «εκπροσωπεί» και στον διαδικτυακό «κόσμο», (θα το έχετε προσέξει, ήδη, στο προφίλ του ιστολογίου)...

...Είναι, λοιπόν, ο «πρωταγωνιστής» τού ομώνυμου θρυλικού έργου τού Miguel de Cervantes, ο «ήρωάς μου»; 

...Όχι, ο Don Quixote δεν ήταν και δεν είναι «ήρωάς μου». Δεν θέλησα ποτέ, ως παιδί ή ως έφηβος, να του «μοιάσω» και τώρα είμαι «μεγάλος πια» για να έχω «ήρωες».  Ο «...μοναχικός ιππότης», ωστόσο, είναι παντού στη ζωή μου. Τον αντικρίζω κάθε φορά που στρέφω την πλάτη στον ήλιο, εκεί στο έδαφος μπροστά μου, κυρίως νωρίς το πρωί ή λίγο πριν εκείνος δύσει... Ολόιδιος, έτσι ακριβώς όπως τον βλέπετε εδώ: πανύψηλος, αποστεωμένος και ασπρόμαυρος...  ...Ναι! Ο Δον Κιχώτης δεν είναι ο ήρωάς μου... ...είναι η σκιά μου, είμ' εγώ, η δική μου φιγούρα στο «θέατρο σκιών» της ζωής μου... «...αvanti maestro...»... εδώ!   

                                               

       ...Άδοξο τέλος!*

 

Μια μέρα του καλοκαιριού καθόμασταν όλοι στις σκάλες,

καπνίζαμε του σκοτωμού όταν μας βρήκαν οι ψιχάλες.

Κι είπα: να ξεκινήσουμε; με τη βροχή σημαία

τον κόσμο να γυρίσουμε; ...όλοι μαζί! ...παρέα!

Τον ήλιο να `χουμε αρχηγό, προστάτη τον αγέρα...

...στον χάρτη βάλαμε σταυρό -χιλιάδες μίλια πέρα...

 

Μεγάλος ήταν ο σκοπός, μα,  «...τα παιδιά ήταν της μάνας...»

και όσα συμφωνήσαμε, λόγια φτηνά, «της καραβάνας»!

...Το βράδυ ήρθε η παγωνιά κι ο Κωνσταντής μου λέει, «κρυώνω»

κι ο Γιάννης λέει: «ρε παιδιά, την κούραση δεν την σηκώνω»...

...του άλλου πόναγε η κοιλιά, του τέταρτου το δόντι

και, σαν να ήταν λίγα αυτά, μας έπιασε και ...χιόνι!

 

...Πόσες φορές μ’ αρνήθηκαν οι φίλοι μου αυτό το βράδυ

κι έμεινα μόνος, ξαφνικά, στον δρόμο για το Λειανοκλάδι...

...Οι ήρωες κι οι μουσικοί πεθαίνουν μόνο νύχτα

και στα τραγούδια που `γραψα, παράδεισο δεν είχα.

Δεν είχα τόπο και σκιά, νερό για διψασμένους,

μόν’ είχα μια μικρή φωτιά για φίλους ξεχασμένους.

 

*Θανάσης Γκαϊφύλιας, 1975. 

Τα κείμενα και το οπτικακουστικό υλικό άλλων που -για τεκμηρίωση ή προβληματισμό-  φιλοξενούνται εδώ, 

απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων / δημιουργών τους, όχι κατ' ανάγκην και του ιστολογίου