«Εγώ vs. Εσύ»: (...με μια δεύτερη, τρίτη, τέταρτη ...ματιά).

Τέσσερις διαφορετικές οπτικές, για μιαν «αέναη σύγκριση»...

·  Λίνα Νικολακοπούλου,

·  Νικόλας Άσιμος,

·  Οδυσσέας Ιωάννου,

·  Γιάννης Αγγελάκας.

1.

Εσύ κλεισμένος στο σκοτάδι

για να σωθείς απ' τους γνωστούς

κι εγώ ξημέρωμα στον Άδη

να ξεφορτώνω τους πιστούς.

Εσύ σε πόρτα σιδερένια

να ζωγραφίζεις αστραπές

κι εγώ με δάχτυλα κερένια

να σβήνω νύχτα τις φωτιές.

Εσύ με βρώμικο μαντήλι

να καθαρίζεις το γυαλί

κι εγώ με σκουριασμένα χείλη

να σου λερώνω το φιλί.

Λίνα Νικολακοπούλου 
(Να σου λερώνω το φιλί).

2.

Εγώ με τις ιδέες μου κι εσείς με τα λεφτά σας,
νομίζω πως τα θέλετε μονά ζυγά δικά σας,
δε θέλω την κουβέντα σας ούτε τη γνωριμιά σας.

Θα χτυπήσω εκεί που σας πονάει,
κανένα δε θα αφήσω εμένα να κερνάει.
Θα με χρίσω ιππότη και τζεντάι
και άμα ξεμεθύσω σας λέω και γκουντμπάι.

Και οι θεοί σαν πείθονται εάν υπάρχει ανάγκα,
για πόλεμο δεν έκανα, ποτέ, εγώ το μάγκα
και ούτε νεροπίστολο δεν έχω στην παράγκα.

Θα τραβήξω το δρόμο μου όσο πάει
κανένα δε θα αφήσω εμένα να κερνάει.
Θα απολύσω κι όποιον με περιγελάει,
χιλιάδες δυο αλήθειες ο πόνος μου γεννάει.

Εγώ στα δίνω έτοιμα κι εσύ τα θες δικά σου,
λιγούρα που σε έδερνε παρ' όλα τα λεφτά σου
και ούτε στο νυχάκι μου δε φτάνει η αφεντιά σου.

Δε σε παίρνει εμένα να κοιτάξεις,
χωρίς καμιά ουσία εσύ θα τα τινάξεις.
Είσαι θύμα του νόμου και της τάξης,
δεν ξέρεις καν το λόγο για να με υποτάξεις.

Νικόλας Άσιμος 
(Εγώ με τις ιδέες μου).

3. Το δίκιο μου.

Εγώ έχω το δίκιο μου κι εσύ τον κόσμο όλο
νομίζεις θα βρεθούμε στα μισά,
μιλάω με τον ίσκιο μου, τρομάζω με το ρόλο,
κοιμάμαι με τα μάτια μου ανοιχτά.

Εμένα με φωνάζουνε με το μικρό μου μόνο,
η σκούφια μου κρατά απ' το πουθενά
κι εσένα που σε ήξερε κι η πέτρα που σηκώνω,
τρομάζεις όταν έρχομαι κοντά.

Εγώ μετράω τα ρέστα μου να βγάλω κι άλλο μήνα,
ανοίγω και δε βλέπω ουρανό.
Εσύ έχεις στο πιάτο σου ολόκληρη Αθήνα,
ανοίγεις και χαζεύεις το κενό.

Εμένα με φιλήσανε στο στόμα οι ανάγκες,
την έκανα τη βόλτα στα βαθιά,
κι εσένα το ταξίδι σου δυο καρφωμένες ράγες,
νομίζεις ότι πήγες μακριά.

Οδυσσέας Ιωάννου
(Το δίκιο μου).

4.

Να σου χαρίσω αν θες το δάκρυ

μα, αν με χτυπάς πού θα βρούμ’ άκρη

σ’ αυτή την ποντικοπαγίδα

που ήταν παλιά γλυκιά πατρίδα;

Ακόμα κι αν σου φταίει

αυτός που ακούς να κλαίει,

με κηροζίνη αν πας

να σβήσεις την φωτιά

κάρβουνο αμέσως θα γενείς

κι εσύ, κι αυτός, κι αυτοί ,κι εμείς.

Κάρβουνο σκέτο θα γενείς

κι ούτε που θα ξαναφανείς.

Σαν ζαλισμένο φίδι ορμάς,

άλλος σου φταίει, άλλον τσιμπάς

σ’ αυτή την ποντικοπαγίδα

που ήταν παλιά γλυκιά πατρίδα.

Γιάννης Αγγελάκας 
(Μαύρη νύχτα).

Τα κείμενα και το οπτικό υλικό άλλων που -για τεκμηρίωση ή προβληματισμό-  φιλοξενούνται εδώ, 

απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων / δημιουργών τους, όχι κατ' ανάγκην και του ιστολογίου.