"The Road Not Taken" (Ο δρόμος που δεν πάρθηκε...)

Ο δρόμος μ΄έβγαλε σε δίστρατο, σ’ ένα κιτρινισμένο δάσος! Κι εγώ,
(που δυστυχώς, ν΄ακολουθήσω και τους δυό τους δρόμους, δεν γινόταν,
-απλώς, μοναχικός διαβάτης, ήμουν), έμεινα για πολύ, να απορώ...

Κοίταξα, πρώτα, τον ένα τους ίσαμ΄εκεί, στο αλαργινό
σημείο του, όπου, έστριβε και μέσα στα χαμόκλαδα χανόταν...

...Υστερα πήρα, δίκαια θαρρώ, και αποφασισμένος,

τον άλλο δρόμο, (μπορεί και να 'τανε και τυχερό),
που έδειχνε λιγοσύχναστος  και πιο χορταριασμένος
κι ενώ, ακριβώς στο έμπα του, εκεί, ήταν φθαρμένος

όπως κι ο άλλος: στο δίστρατο ήσαν όμοιοι και οι δυό.

Ίδιοι ήσαν, εκεί, μπροστά μου οι δρόμοι, εκείνο το πρωί...
Στα πεσμένα φύλλα, ίχνη, δεν θέλησα, να παρατηρήσω
κι άφησα τον πρώτο δρόμο για μια άλλη φορά! Στη ζωή,
ωστόσο, ο κάθε δρόμος, κάπου, αλλού, οδηγεί,
κι αναρωτιόμουν: θα επέστρεφα, ποτέ, να ξαναπροσπαθήσω;

Κάποτε -με ανακούφιση αναστενάζοντας, θαρρώ- 

θα το εξιστορώ, μπορεί και στα βαθιά μου γηρατειά:

"στα σταυροδρόμια της ζωής μου εμπρός,

δεν ήταν η "πεπατημένη"  ο τρόπος μου, μα, η δυσδιάβατη οδός. 

...Κι αυτό έκανε όλη τη διαφορά".

Robert Frost, "The Road Not Taken" 
 

Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay
in leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.

(από: susanbaroncini-moe.com)