Eαυτός μας είναι το παρελθόν μας

Κανένας άνθρωπος δεν έχει μέλλον (το "μέλλον" είναι απλώς ένα "θα" στην σφαίρα της φαντασίας)...

Κανένας άνθρωπος δεν έχει παρόν (το "παρόν" είναι "στιγμές" μονάχα, κι είναι τόσο πρόσκαιρες οι στιγμές μας, τόσο φευγαλέες!)...

Όλοι μας παλεύουμε μια ζωή για ν΄αποκτήσουμε παρελθόν...

...να γιατί πονάμε τόσο πολύ όταν χάνουμε κάποιον / κάτι από αυτό, αφού το παρελθόν μας είναι ο ίδιος ο εαυτός μας...

...Αφιέρωσα πριν τρία χρόνια αυτό το ποίημα στην αδικοχαμένη μικρή μου αδελφή Νανούκα. Χθες αποχαιρέτησα και τον μεγαλύτερό μου αδελφό. Καλό ταξίδι, Δημήτρη... καλήν αντάμωση...

Νοσταλγία.

Χαρτένιο καραβάκι

στου μυαλού μου τη θάλασσα, 

πίσω στον χρόνο ψάχνει

στη ζωή μου τί θ’ άλλαζα,

αν το μπορούσα και να γυρνούσα,

και να ξανάρχιζα...

— «...“λεμόνι” όταν λέω, κρύψου...»

— «...κυρά Πινακωτή...»

— «...πάρ’ το “λουρί της μάνας”, κουνήσου...»,

— «...απ’ τ’ άλλο μου τ’ αυτί...»

— «...να βγεις με το “πορτοκάλι”...»,

— «...μα, πέτα καμιά μπαλιά...»,

— «...σύρμα παιδιά! ο μπαμπούλας, πάλι,

φυλά την κορομηλιά...».

Σ’ αέναο ταξίδι

-νοσταλγίας, πλάνα φτερά-

ανασκαλεύει η μνήμη

όσα ο χρόνος θολά κρατά,

για ένα σημάδι δίχως ψεγάδι,

και ν’ άρχιζα ξανά.

Γιώργος Μακρυγιωργάκης

«Στημένο» το παιγνίδι

-ουτοπίας, λάγνα νερά-

η λήθη, πάντα δίδει

καινούργια ρότα -κάθε φορά

άλλο σημάδι, σαν σε σκοτάδι-

και να ‘με εδώ, ξανά!

— «...Πού ν’ κρυμμένο το βάζο,

 το γλυκό της μαμάς;».

— «...Τσίλιες κράτ’ αδελφούλα, να ψάξω...

    »...κάνε πως τραγουδάς...».

...Αχ βρε, «μικρή Ελένη»...

...βρε, «Μελισσόπουλα»...

...τι τάχα πια ο «Αητός» να σημαίνει;

...τα «Χριστιανόπουλα»;

Το ποίημα και η φωτογραφία προέρχονται από:

                  

                   εδώ