Το «Σκοπιανό», εμείς το αφήσαμε να γίνει «Μακεδονικό».

               Η Μακεδονία ήταν υπό το Βυζάντιο ακριβώς χίλια χρόνια

              οι Σλάβοι κατεβήκανε εκεί πέντε αιώνες μετά...

Όπως κατά παράδοση πράττουμε, και το φταίξιμο για το όνομα της χώρας των «Σκοπιανών» το ρίχνουμε σε άλλους. Πάντα κάποιος άλλος μάς φταίει, από τους ...περσικούς πολέμους, (και πρωτύτερα βεβαίως αλλά δε έχει σημασία), ως εδώ.  Αφήνουμε  -εν γνώσει ή εν αγνοία μας- ζητήματα να χρονίζουν κοιμώμενοι τον ύπνο «του δικαίου» θεωρώντας ότι αυτό μας «το δίκαιο» θα μάς αποδοθεί κάποια στιγμή από την διεθνή κοινότητα, δηλαδή από αυτούς που, έτσι κι αλλιώς, θεωρούμε ότι ...πάντα μας αδικούν.  Όμως, «κατόπιν εορτής», μόνον οι κραυγές του «αδικημένου» μας μένουν...
      Συχνά, οι «αναλύσεις» φωτίζουν την αλήθεια αλλά συχνά επίσης, γίνονται για να δοθεί άλλοθι σε πράξεις ή παραλήψεις. Μερικές φορές πάλι, μια απλή αφήγηση ίσως αρκεί για την αυτοκριτική μας. Ας δούμε μια, (εξ αυτής και ο τίτλος της σημερινής μας ανάρτησης)... 

«...Θα σας μιλήσω* με γεγονότα. Έτυχε, όταν ήταν εξόριστος ο Μάριο Σοάρες στη Γαλλία, δεν είχε δουλειά να ζήσει και με δική μου παρέμβαση τον βάλαμε στη Σορβόννη να κάνει κάτι. [...] Αυτός ο άνθρωπος δεν το ξέχασε ποτέ αυτό που κάναμε για αυτόν. Γίνεται Πρόεδρος της Πορτογαλίας και όταν η Λισαβόνα ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα της Ευρώπης το '91, μου στέλνει ένα μήνυμα που μου έλεγε: "Σας περιμένω στη Λισαβόνα, να μιλήσουμε για την Ευρώπη". Μας στέλνει το προεδρικό αεροσκάφος, μπαίνουμε μέσα η Σιμόν Βέιλ, ο Ρομπέρ Μπαντεντέρ, ο άνδρας μου κι εγώ και φτάνουμε στη Λισαβόνα. Το βράδυ όταν φτάσαμε μας έκανε το τραπέζι ο Ζοζέ Πινέιρο, ως υπουργός των Εξωτερικών. Λοιπόν, καθόμαστε στο τραπέζι. Την επόμενη ημέρα ετοιμαζόταν να γίνει η μεγάλη διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη για το Μακεδονικό. Αρχίζουμε την κουβέντα για το Μακεδονικό, εξηγώ λίγο στον Πινέιρο τι γίνεται, αν η Μακεδονία είναι ελληνική, και όλα αυτά. Γυρίζει μετά από λίγο ο Πινέιρο και μου λέει: "Μα πώς τα ξέρετε τόσο καλά, κυρία Αρβελέρ, αυτά τα πράγματα;". Του δίνει μια σκουντιά η Σιμόν Βέιλ που καθόταν δίπλα του και του απαντά: "Η κυρία Αρβελέρ είναι βυζαντινολόγος" κι απέφυγε να του πει ότι είμαι και Ελληνίδα. "Μα καλά", λέει ο Πινέιρο, "γιατί δεν μας τα λέει αυτά και ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος;". "Τι σας λέει δηλαδή;" τον ρωτώ. "Τίποτα... Μόλις πούμε το όνομα Μακεδονία κλαίει και ο Γκένσερ την προηγούμενη βδομάδα χτύπησε και τα δυο του χέρια πάνω στο τραπέζι και του είπε: Οχι κλάματα, επιχειρήματα. Τα περιμένουμε ακόμη"».

Ποιο ήταν το βασικό επιχείρημα που έκανε τον Πινέιρο να απορήσει που δεν το είχε ακούσει από τον έλληνα υπουργό Εξωτερικών;

 «Το βασικό επιχείρημα ήταν ότι η Μακεδονία ήταν υπό το Βυζάντιο ακριβώς χίλια χρόνια και ότι οι Σλάβοι κατεβήκανε εκεί πέντε αιώνες μετά. Για ποιο πράγμα συζητάμε; Για ποια Σλαβική Μακεδονία συζητάμε; Για ποια γλώσσα; Και για ποια Ιστορία; Για αυτό και είμαι υπέρ του Νέα Μακεδονία και όχι υπέρ του γεωγραφικού προσδιορισμού. Εκεί κάνουν λάθος». […] «...Γιατί τα αλυτρωτικά δεν σταματάνε με το Βόρεια, με το Ανω και με το Βαρδάρης στο όνομα... Ενώ το Νέα Μακεδονία είναι κάτι που θα μπορούσε να υπάρχει και στην Αμερική και οπουδήποτε. Το ξέρετε ότι στην Αθήνα υπάρχουν η Νέα Σμύρνη, η Νέα Ιωνία και η Νέα Ελβετία. Κανείς δεν βάζει θέμα αλυτρωτικό...».

*Ελένη Γλύκατζη-Αρβελερ. (Αποσπάσματα από συνέντευξή της στο ΒΗΜΑgazino)

Τα κείμενα άλλων που -για τεκμηρίωση ή προβληματισμό-  φιλοξενούνται εδώ, 

απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους, όχι κατ' ανάγκην και του ιστολογίου.