Δεν τα μπορώ τα μισόλογα ή μάλλον τα μισώ -πρέπει να πω- τα μισόλογα. Αντιπαθώ αυτούς που τα λένε (μα περισσότερο αυτούς που βολεύονται, που βαυκαλίζονται με αυτά)... «ή το λες ή δεν το λες», λέω, «πες το ή σώπαινε», λέω! «Άκου ή κώφευε» (μη θες -καλά και σώνει- ν’ ακούς πάντα «αυτό που θες ν’ ακούσεις» ακόμη κι όταν αυτό δεν ισχύει), λέω! Ίσως γι’ αυτό μπορεί να μου μιλούν πλέον λίγοι κι εγώ να μιλώ πλέον λίγο - σε λίγους...
...Ωστόσο, τα παρακάτω «μισόλογα» τα λάτρεψα όταν τα άκουσα και μάλλον ζήλεψα που κάποιος άλλος βρήκε αυτόν τον υπέροχο τρόπο να εκφραστεί πριν από εμένα... (...αλλά αυτό το «πριν» δεν είναι που ξεχωρίζει και τους «μεγάλους» από τους «μικρούς»;)... «Κλε», «Εφτά νομά», «Αδιόρθω αναρχί»...
«Κλέ»
Αυτός που κλε για να ταϊ κουτσουβελάκια,
απ΄το Θεό κι από εμέ, συγχωρεμέ.
Αυτός που κλε γι’ αποταμί σε μασουράκια,
παλιοκοπρί, αηδιαστί και σιχαμέ.
απ΄το Θεό κι από εμέ, συγχωρεμέ.
Αυτός που κλε γι’ αποταμί σε μασουράκια,
παλιοκοπρί, αηδιαστί και σιχαμέ.
Αυτός που κλε γιατί δεν βγαι με το τιμίως,
είναι αθώ! Σου λέει: «κλε γιατί πεθαί»!
Αυτός που κλε, για να τα κρυ και υπογείως,
όταν ψοφή κι οι κολασμέ δεν τον-ε- θε.
είναι αθώ! Σου λέει: «κλε γιατί πεθαί»!
Αυτός που κλε, για να τα κρυ και υπογείως,
όταν ψοφή κι οι κολασμέ δεν τον-ε- θε.
Αυτός που κλε ένα καρβέ κι ύστερα τρέχει,
κύριε Προ, δεν είναι κλε σεσημασμέ.
Πεντ’ έξι μη, ένα ψωμί; Δικαίως έχει,
φασκελωμέ την κοινωνί, τη χαλασμέ.
κύριε Προ, δεν είναι κλε σεσημασμέ.
Πεντ’ έξι μη, ένα ψωμί; Δικαίως έχει,
φασκελωμέ την κοινωνί, τη χαλασμέ.
Ακης Πάνου, 1976,
«Μάθημα Πρώτον».
«Χαροκόπου 1942-1953» - (Στις Παράγκες)
Eφτά νομά σ’ ένα δωμά,
πού να ξαπλώ να κλείσεις μά;
Ο ένας πάει σινεμά,
ο άλλος πέφτει και κοιμά,
ύπνος με βάρδια δηλαδή
στην πόρτα σύρμα για κλειδί.
πού να ξαπλώ να κλείσεις μά;
Ο ένας πάει σινεμά,
ο άλλος πέφτει και κοιμά,
ύπνος με βάρδια δηλαδή
στην πόρτα σύρμα για κλειδί.
Eφτά νομά δυστυχισμέ
σ’ ένα δωμά φυλακισμέ,
δικαίως αγανακτισμέ
και με τα πάντα αηδιασμέ.
Πώς τα ’χεις έτσι μοιρασμέ
ντουνιά ψευτοπολιτισμέ;
σ’ ένα δωμά φυλακισμέ,
δικαίως αγανακτισμέ
και με τα πάντα αηδιασμέ.
Πώς τα ’χεις έτσι μοιρασμέ
ντουνιά ψευτοπολιτισμέ;
Οι δυο δουλέ απ’ τους εφτά.
-από τα χρέ τι να προφτά;-
Σαν τα τσουβά, σαν τα σκουπί
-εφτά νομά χωρίς ελπί-
σ’ ένα δωμά μισό γιαπί.
Ποιος να φωνά και τι να πει.
-από τα χρέ τι να προφτά;-
Σαν τα τσουβά, σαν τα σκουπί
-εφτά νομά χωρίς ελπί-
σ’ ένα δωμά μισό γιαπί.
Ποιος να φωνά και τι να πει.
Ακης Πάνου, 1982, «Θέλω
να τα πω»
«Αδιόρθω-Αναρχί»
Μαθημέ στις κακουχί,
άιντε φτου κι απ’ την αρχή,
τις κουβέ και πειθαρχί
αδιόρθω αναρχί.
άιντε φτου κι απ’ την αρχή,
τις κουβέ και πειθαρχί
αδιόρθω αναρχί.
Δεν προσκύ ποτέ κανέ
λένε όχι, λέω ναι!
Στην κρεμά έχω ανέ,
με κηδέ και ζωντανέ.
λένε όχι, λέω ναι!
Στην κρεμά έχω ανέ,
με κηδέ και ζωντανέ.
Τι με νοιά αν θα με θα;
-θα πεθά που θα πεθά-
Δεν τρομά ο μελλοθά
με σταυρό και Γολγοθά.
-θα πεθά που θα πεθά-
Δεν τρομά ο μελλοθά
με σταυρό και Γολγοθά.
Ακης Πάνου, 1982, «Θέλω
να τα πω»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου