Ζωή! (Όπως λέμε, «δέντρο» ή όπως λέμε, «δάσος»;).

...Έχοντας ζήσει κυρίως στην «απέναντι όχθη» τής λογικής όσων διάβαζε, «λαχτάρησε» με το παρακάτω κείμενο... ...ένοιωσε για λίγο χαμένος, λες και ήταν από άλλον πλανήτη, λες και ζούσε σ' ενα όνειρο, λες κι είχε χάσει τη ζωή μεσ' απ' τα χέρια του...  «...Θεέ μου τι έχω χάσει...», αναλογίστηκε...

Κυνηγώντας τη ζωή, χάνουμε τη στιγμή!*

 «...Χανόμαστε καθημερινά σε ένα κυνήγι των υποχρεώσεων, των πρέπει, των φιλοδοξιών μας και ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι! Δεν εργαζόμαστε πλέον για να ζούμε, αλλά ζούμε για να εργαζόμαστε και κυνηγάμε ένα ά- πιαστο όνειρο, πουλιά ταξιδιάρικα που όσο τα κυνηγάμε τόσο εκείνα πετά- νε μακριά μας… τα χρόνια φεύγουν και περνάμε από μπροστά μας σαν κινη- ματογραφική ταινία οι μέρες, οι ώρες, οι στιγμές, άλλοτε μας χαμογελάνε και άλλοτε μουντές ίσως και θλιβερές μας κοιτάνε, μα εμείς αναμένουμε τη στιγμή που θα ζήσουμε… δε ζούμε παρά υπάρχουμε αναμένοντας να ζήσου- με.

    Σκέψεις τριγυρνάνε το νου μας ποιοι είμαστε, γιατί υπάρχουμε, πού πά- με; Τι είναι η ζωή; Ζωή είναι το καινούριο, το ωραίο, το όμορφο. Ένα λου- λούδι ανθίζει, ένα πουλί πετάει, ένα παιδί κλαίει ή γελάει.  Ζωή είναι   η κίνηση, η χαρά αλλά και ο πόνος, τα εναλλασσόμενα συναισθήματα. Ζωή είναι ένας κύκλος με αρχή και τέλος.  Μετά τη ζωή ο θάνατος.  Η ζωή είναι τα πάντα ο θάνατος τίποτα.  Η ζωή είναι φωνές. Ο θάνατος σιωπή. Η ζωή είναι χρώματα, φώς, αέρας, αρώματα. Ο θάνατος σκοτάδι, άπνοια. Είμαστε τυχεροί που ζούμε, αναπνέουμε, αισθανόμαστε τώρα μπορούμε. Όλοι έχουν την ευκαιρία να ζουν την κοινωνική πραγματικότητα. Η κοινω-νική πραγματικότητα είναι μια και μοναδική, η ερμηνεία της είναι διαφο-ρετική. Βλέπουμε τα πράγματα όπως θέλουμε να τα δούμε και όχι όπως πραγματικά είναι. Να αγαπάς τη ζωή σου! Αυτούς που στη χάρισαν. Και εκείνους  που την κάνουν καλύτερη.

    Να αδιαφορείς για τους κακούς. Η τιμωρία τους είναι η αδιαφορία σου. Μακριά από την κακία. Οι κακοί δε γίνονται ποτέ καλοί. Όταν στέκεσαι δί- πλα τους, σου κλέβουν την ηρεμία και την καλοσύνη. Απομάκρυνέ τους από τη ζωή σου και άφησε τους να βράσουν στο καζάνι της κακίας τους.   Η ευτυχία μας είναι η πληρότητα της ψυχής μας, μη σε αγχώνουν πράγμα-τα που δεν αλλάζουν.

    Ζήσε τις μικρές στιγμές, τα απλά πράγματα, το τώρα, το χτες έφυγε πια, ενώ το αύριο μπορεί να μην έρθει. Ζήσε τη ζωή σου χωρίς να την εξευτελί- ζεις με μικροπρέπειες ούτε να αναλώνεσαι σε πράγματα ανούσια. Ζήσε τη ζωή σου όπως εσύ θες και κρίνεις, γιατί η ζωή είναι δώρο! Και αν κάποτε τη χάσεις, θα ξέρεις ότι την έζησες όπως ήθελες εσύ, και όχι όπως ήθελαν οι άλλοι! Η ζωή είναι δική σου και είναι πολύ μικρή για ένα θλιβερή! Μπες μέσα στο αυτοκίνητο σου, κάνε μια βόλτα χωρίς προορισμό, ακούγοντας την αγαπημένη σου μουσική στη διαπασών.

    Ζήσε τις στιγμές, εξάλλου ζωή είναι το άθροισμα τους. Ο προορισμός ά- γνωστος, το ταξίδι της ζωής επικίνδυνο και αβέβαιο. Το αν η ζωή θα κυλή- σει ομαλά και χωρίς αντιξοότητες εξαρτάται από το πόσο καλός οδηγός είναι άνθρωπος, γιατί η ίδια η ζωή είναι ένα αυτοκίνητο με οδηγό τον άνθρωπο, εξαρτάται από το πόσο καλά ξέρει να πατάει φρένο ή γκάζι τη στιγμή που χρειάζεται. Γίνε μέλισσα και πάρε γύρη μόνο από τα καλά λουλούδια για να φτιάξεις  μέλι.  Ρούφηξε το μεδούλι της ζωής.

    Τελικά τι είναι η ζωή; Η ζωή είναι μια λέξη με τρία γράμματα, που ο κα- θένας τη γράφει όπως θέλει και με το δικό του γραφικό χαρακτήρα. Άλλος της δίνει αξία, τη γράφει με κεφαλαία, άλλος με μικρά, άλλος σταθερά και ευανάγνωστα, άλλος τρεμάμενα, φοβισμένα. Εσύ αποφασίζεις πώς θα γρά- ψεις τη ζωή σου και αν δε μπορείς να τη γράψεις ζωγράφισε την, δώσε της χρώμα και βάλε την ξεχωριστή πινελιά στον πίνακα της κοινωνίας.

    Ζωή είναι το τώρα, το σήμερα, οι στιγμές… μην αναζητάμε λοιπόν τι είναι ζωή, γιατί έτσι χάνουμε την ουσία της. Στις αναζητήσεις μας για μια καλύτε- ρη ζωή, πολλές φορές ξεχνάμε να ζούμε! Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε πει: δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει τέλος, υπάρχει η τωρινή τούτη στιγμή, γιομάτη πίκρα, γιομάτη γλύκα και τη χαίρομαι όλη.

    Ζωή είναι ο ήλιος που ανατέλλει το πρωί… ο γλάρος που πετάει αμέρι- μνος… το αθώο χαμόγελο ενός μικρού παιδιού. Είναι όλα εκείνα που δίνουν αξία στις στιγμές και χαρά στις αισθήσεις σου. Γι αυτό ζήσε, βρες λόγους για να ζεις και ζήσε όσο πιο απλά μπορείς, γιατί η ευτυχία της ζωής βρίσκε-ται στα απλά, στα μικρά, στα ασήμαντα, βρίσκεται στις λεπτομέρειες… Γέλα, αγάπα και τραγούδα. Αυτό είναι ζωή!...»*

»...τι έχω χάσει; μα, τί λέω!!...»,  αναρωτήθηκε...

...Θυμήθηκε τα ξενύχτια του δίπλα στο χειρουργημένο ΑμεΑ παιδί του... ...αλλά και τις στιγ- μές που εκείνο άνοιγε για λίγο τα μάτια του και του χαμογελούσε...

...Νοστάλγησε το -με κόπους χρόνων αγορασμένο- σπίτι του που το πούλησε «για ένα κομμάτι ψωμί», ακριβώς για να «προστρέξει στο παιδί του»... ...αλλά και τις στιγμές που έζησε σ' αυτό και που δεν ξέρει αν θα ξανάρθουν πια...

...κι ύστερα συλλογίστηκε την κατάστασή του στην τετράχρονη ανεργία που βρέθηκε εξ α- νάγκης, ακριβώς γιατί έπρεπε να «τρέξει για το παιδί του»... ...αλλά και τις στιγμές πριν απ' αυτό, που δύσκολο πια να ξανάρθουν ...

...και ξύπνησε στην αλήθεια...

...σ' εκείνην, εκεί στον ξένο τόπο -άγνωστος ανάμεσα σ' αγνώστους- μετανάστης στα πενήντα του, (αφού, «...πρέπει -μετά τη θανή του- ν' αφήσει κάτι στο ΑμεΑ παιδί του»), χωρίς ήλιο: μεροκάματο από νύκτα σε νύχτα, αλλά και σ' αυτήν των στιγμών που μίλησε για λίγο -στο "skype"- χθες βράδυ με τους αγαπημένους του -γυναίκα και παιδί- εκεί στην πατρίδα...

...Σύγκρινε για λίγο τις «στιγμές των ποιητών» με τις «δικές του στιγμές» και -παράξενο- βρήκε τον εαυτό του «κερδισμένο»... «...τίποτα δεν έχω χάσει... -σκέφτηκε- ...αυτά που περιγράφουν αυτές οι όμορφες λέξεις -οι βασανιστικά όμορφες λέξεις- απλώς, δεν είναι η αλήθεια ή τουλάχιστον η δική μου αλήθεια! Δεν μιλούν για τη ζωή όπως υποστηρίζουν, μα, για την ευτυχία θαρρώ...  και  μπορεί οι στιγμές ευτυχίας μου να είναι μετρημένες, μα, ζω και ίσως περισσότερο από πολλούς άλλους...».

...Η ζωή -στο δικό του μυαλό- είναι αλλιώς· έχει -άνισα μοιρασμένες ίσως, μα πάντως, έχει- κι άλλες όψεις. Μια «δεύτερη ματιά» στην «από ‘δώ όχθη» της -τη δική του όχθη- αρκεί για να διαπιστώσει κανείς πως, το αρχικό "ευ" τής ευτυχίας, εκτοπίστηκε μεν από το "ευ" τής ευθύνης,  και στη δική του ζωή -στο δικό του μυαλό- να προστάζει  εντελώς το αντίθετο... μα, αυτό δεν σημαίνει πως δεν ζει... 

     «...ποιες στιγμές!  ...αν η ζωή είναι το άθροισμα των στιγμών μας, τότε και οι στιγμές μας         είναι κομμάτια της ζωής μας... ...κυνηγώντας μόνο τη στιγμή, χάνουμε τη ζωή...» 

...ψιθύρισε και χωρίς βαρυγκόμια, βγήκε στον δρόμο, είχε -βλέπεις- δυο ακόμη ζωές που περίμεναν απ' αυτόν για να ζήσουν τις δικές τους στιγμές, πίσω -εκεί στην πατρίδα... 

...Το λεωφορείο για το εργοστάσιο ήταν στη στάση ακριβώς στη ώρα του· αξημέρωτα...

Μάριος Μακρυγιωργάκης

                                                                                                                                                                                                                                                   ___
*της Ιωάννας Χαρμπέα,  (Αναδημοσίευση από aixmi.gr, εδώ)

Τα κείμενα άλλων που -για τεκμηρίωση ή προβληματισμό-  φιλοξενούνται εδώ, 

απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους, όχι κατ' ανάγκην και του ιστολογίου.