«...Alea jacta est...»

(«Νεοέλληνας 3»)

Ο Οδυσσέας και οι Σειρήνες. 
Αγγείο περ. 480-470 π.Χ.
(Βρετανικό μουσείο).

Εγώ, ποτέ μου δεν εγράφτηκα σε κόμμα·

σε «νεολαία», φοιτητής; μα, τι μου λες!

για το πτυχίο, «μ’ ίδρο πότισα το χώμα»

δουλεύοντας: σε φάμπρικες κι οικοδομές.

Για χρόνια δυόμισι -περίπου- στη «θητεία»

ουδείς με «βύσμα» με «λουφάρισε» παιδιά,

κι ας ήταν τόσα, το  καψόνι κι η αγγαρεία

που, ούτε στ’ όνειρο ο νους σας τα χωρά.

«Καριέρα» έκανα με «κούτελο - καθρέφτη»,

στο όποιο πόστο μου, δεν «φίλησα ποδιές»,

ούτε στην «πιάτσα», ως «λαμόγιο» ή ως ψεύτη,

για εμέ -καν- ψίθυρος ακούστηκε, ποτές.

Στους άλλους έδιδα την «δέουσα αξία».

«”Νοικοκυραίος”, με τα όλα μου» -θαρρώ-

και με παιδιά, «στολίδια μεσ’ στην κοινωνία».

Ποτέ μου, χρέος καθυστέρησα! λεπτό!

Φεύ! Στα εξήντα μου, (ολάκερα, στους ώμους) 

μ’ έναν καφέ «φιλοσοφώ» -και με καπνό-

τoν «βίο μου» ίσαμ’ εδώ, προτού στους δρόμους

για μεροκάματο -αν βρω- πάλι να βγω...

...Αλήθεια! θα ‘μουν τώρα «μέτοικος» στη γη μου,

άστεγος κι άνεργος -«...σε χάλι, να με κλαις...»-

αν «κομματόσκυλο», γινόμουν «απαρχής μου»,

«νονός», «ρουφιάνος», φοροκλέφτης ή λακές;

Δεν λέω! Όλοι, «εκ πλαγίου» δεν «πετύχαν», 

μ' αφού είναι τόσοι πλέον οι, που «καταγγέλλω»,

(απ’ τους «ημέτερους», τα «τζάκια» ή που «γλείφαν»),

κι εγώ -«ωσεί θυμόσοφος»- εικάζω ό,τι θέλω. 

Το ποίημα αυτό και η φωτογραφία προέρχονται από:

Μακρυγιωργάκης, Μ. (2015), ...με μια δεύτερη ματιά.... Ποίηση, Ηράκλειο: Αυτοέκδοση.
(πληροφορίες στο: http://www.osdelnet.gr/book/1217564/)