Ἀγαπάω...

Νίκος Καββαδίας 

Ἀγαπάω τ᾿ ὅ,τι θλιμμένο στὸν κόσμο.

Τὰ θολὰ τὰ ματάκια, τοὺς ἀρρώστους ἀνθρώπους,

τὰ ξερὰ γυμνὰ δέντρα καὶ τὰ ἔρημα πάρκα,

τὶς νεκρὲς πολιτεῖες, τοὺς τρισκότεινους τόπους.

Τοὺς σκυφτοὺς ὁδοιπόρους ποὺ μ᾿ ἕνα δισάκι

γιὰ μία πολιτεία μακρυνὴ ξεκινᾶνε,

τοὺς τυφλοὺς μουσικοὺς τῶν πολύβουων δρόμων,

τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀλῆτες, αὐτοὺς ποὺ πεινᾶνε.

                                    Τὰ χλωμὰ τὰ κορίτσια ποὺ πάντα προσμένουν

                                    τὸν ἱππότην ποὺ εἶδαν μία βραδιὰ στ᾿ ὄνειρό τους,

                                    νὰ φανῇ ἀπ᾿ τὰ βάθη τοῦ ἀπέραντου δρόμου.

                                    Τοὺς κοιμώμενους κύκνους πάνω στ᾿ ἀσπρόφτερό τους.

                                    Τὰ καράβια ποὺ φεύγουν γιὰ καινούργια ταξίδια

                                    καὶ δὲν ξέρουν καλὰ -ἂν ποτὲ θὰ γυρίσουν πίσω

                                    ἀγαπάω, καὶ θά ῾θελα μαζί τους νὰ πάω

                                κι οὔτε πιὰ νὰ γυρίσω.

                                    Ἀγαπάω τὶς κλαμμένες ὡραῖες γυναῖκες

                                    ποὺ κυττᾶνε μακριά,ποὺ κυττᾶνε θλιμμένα...

                                    ἀγαπάω σὲ τοῦτον τὸν κόσμο -ὅ,τι κλαίει

                                    γιατὶ μοιάζει μ᾿ ἐμένα.

                                                                   Περιοδικὸ τῆς Μεγάλης Ἑλληνικῆς Ἐγκυκλοπαίδειας, 

                                                              ἀρ. 173, τοῦ Παύλου Δρανδάκη,  10 Μαρτίου 1929.

Τα κείμενα τρίτων που -για τεκμηρίωση ή προβληματισμό-  φιλοξενούνται εδώ, 
απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους, όχι κατ' ανάγκην και του ιστολογίου .