Οι μεγάλοι ποιητές πρέπει να μάς πληγώνουν...

Εκτός των άλλων, ένα «καλό» με τους μεγάλους ποιητές -κι ίσως γι αυτό να ‘ναι μεγάλοι- είναι πως βλέπουν μακριά, πολύ μακρύτερα από την εποχή τους.

Έτσι, «προφητεύοντας» -όταν πρόκειται για το μέλλον- μπορούν να μας προφυλάξουν από πολλά δεινά ή μπορούν να μας κάνουν -κρίνοντας την επικαιρότητα- ή/και αναπολώντας -όταν πρόκειται για το παρελθόν- να στοχαστούμε μαζί τους  με «μιαν άλλη ματιά» το «...πώς φτάσαμε μέχρις εδώ;», προφυλάσσοντάς μας και πάλι από επόμενες -αντίστοιχες- «...κακές μας επιλογές...».

Το «κακό» όμως με τους μεγάλους ποιητές -κι ίσως γι αυτό να ‘ναι μεγάλοι- είναι πολύ βαρύτερο: Αυτή ακριβώς η διορατικότητά τους καταγράφεται -στο χαρτί ή στη μνήμη- κι οι λόγοι τους είναι πάντα εκεί -όσα χρόνια κι αν περάσουν- για να μας υπενθυμίζουν πως, παρ’ όλ’ αυτά, εμείς μείναμε εν τέλει «μικροί», άπραγοι, που δεν κάναμε τίποτα απ’ όσα θα ...προλαβαίναμε. Κι αυτό βέβαια είναι κακό για εμάς, επειδή όσο συχνότερα επαληθεύεται, τόσο η διαπίστωσή μας πως «...τίποτα δεν θ’ αλλάξει...», εδραιώνεται. Κι όσο αυτοί επιμένουν για το αντίθετο, τόσο εμείς παραμένουμε ίδιοι. Σαν να ζούμε σε δυο «παράλληλους κόσμους»...

Οι μεγάλοι ποιητές συχνά έχουν μικροπροβλήματα με τον ρυθμό ή το μέτρο -δεν γίναν μεγάλοι από αυτά, όχι από την «τεχνική». Βλέπουν τον κόσμο όπως θα έπρεπε να τον δουν «τα δικά μας μάτια», γι αυτό και άλλοτε μας αφήνουν έκπληκτους -θαυμάζοντας- κι άλλοτε μας πληγώνουν βαθιά.

Για «...του λόγου το αληθές...», οι παρακάτω επιλεγμένοι στοίχοι, (αποσπάσματα), αποδίδονται -ορθώς ή μη-* σε έναν μεγάλο Έλληνα ποιητή, πριν από -περίπου- 120 χρόνια, (ναι, εκατόν είκοσι  χρόνια)...  ...έχουμε αλλάξει σε κάτι οι Έλληνες και μου διαφεύγει;  

Ὁ Ἕλληνας δυὸ δίκαια ἀσκεῖ πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε καὶ οὐρεῖν εἰς ὅποιο θέλει μέρος.

* * *

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαῖο,
ὕφος τοῦ γόη, ψευτομοιραῖο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης. 
Σπαθὶ ἀντίληψη, μυαλὸ ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι ὅλα τὰ ξέρει.
Κι ἀπὸ προσπάππου κι ἀπὸ παπποῦ
συγχρόνως μποῦφος καὶ ἀλεποῦ.

* * *

Καὶ ψωμοτύρι καὶ γιὰ καφὲ
τὸ «δὲ βαρυέσαι» κι «ὢχ ἀδερφέ».
Ὡσὰν πολίτης, σκυφτὸς ραγιᾶς
σὰν πιάσει πόστο: δερβεναγᾶς.

Θέλει ἀκόμα -κι αὐτὸ εἶναι ὡραῖο-
νὰ παριστάνει τὸν εὐρωπαῖο.
Στὰ δυὸ φορώντας τὰ πόδια πού ῾χει
στό ῾να λουστρίνι, στ᾿ ἄλλο τσαρούχι.

* * *

Δυστυχία σου Ἑλλάς, μὲ τὰ τέκνα ποὺ γεννᾶς.
Ὦ Ελλάς, ἡρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

* * *

Γεώργιος Σουρής (1853-1919)

* Με κάθε επιφύλαξη, αφού και ως προς τον Γεώργιο Σουρή, τεκμηριωμένη άποψη (εδώ) αναδεικνύει για μια ακόμη φορά το μέγα ζήτημα των "κατασκευασμένων" λόγων που συχνά στο διαδίκτυο αποδίδονται σε κορυφαία πρόσωπα της ιστορίας, της επιστήμης, της τέχνης...

Τα κείμενα τρίτων που -για τεκμηρίωση ή προβληματισμό-  φιλοξενούνται εδώ, 
απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους, όχι κατ' ανάγκην και του ιστολογίου.